'Lief ziekenhuis'

Najaar 2016

Natuurlijk, ik zie je vandaag wel staan vanuit mijn rechter ooghoek. Je staat er nog precies zoals nu bijna een jaar geleden. Je bent leeg, want de weersomstandigheden zijn niet echt lekker om van jou gebruik te maken. Als ik was gaan zitten had ik precies hetzelfde gezien als toen. Daarin was niets veranderd. Nu loop ik langs je met een hoopvolle verwachting. Tegelijkertijd spreek ik mezelf toe, dat 'verwachten' niet handig is, want je kunt dan ook teleurgesteld worden. Helaas, is de verwachting groter, dan mijn 'wijze praat'.

Ik zie haar al in de verte zitten en naar mij zwaaien. Ze zit op een strategische plaats in het restaurant, zodat de hele gang tot aan de draaideur te overzien is. Ons dapper kind wat net als wij al bijna een jaar in de wachtkamer zit en zoals ze zelf zegt het gevoel heeft dat haar leven stil staat. Vorig jaar november werd de tumor in haar hoofd geconstateerd en 3,5 maand geleden werd ze geopereerd en daarna was het weer afwachten. Wachten en de natuur zijn gang laten gaan. Het genezings proces bevorderen door goed voor haar zelf te zorgen. Langzaam weer bouwen in kracht en conditie. Uiterlijk niets te zien, wanneer ze haar bos blonde haren over het lange litteken op haar hoofd drappeert. Innerlijk zal het zeker regelmatig 'stormen', maar ik ben daar niet vaak deelgenoot van. "Mam, ik moet met een onafhankelijk iemand daarover praten. Jullie hebben ook je zorgen" en de gesprekken met de gespecialiseerde psycholoog werden gepland. Ja, het klopt ik heb ook mijn zorgen, zoals wij allemaal op onze eigen manier.

We drinken koffie en wachten een uur lang. Eerder die morgen heeft ze een MRI gehad. We zouden kwart over twee uitslag krijgen. Dit word anderhalf uur later, maar dat was ingecalculeerd, want ook wij krijgen weer alle aandacht en tijd die je in zo'n situatie wenst.

Opstandig en verdrietig

Ik weet niet echt wat ik verwachtte. Nou ja, natuurlijk had ik het liefst gehad, dat de tumor weg of bijna weg was geweest. In ieder geval ver weg van die kwetsbare oogzenuw. Die wazige grijs zwarte gevlekte afbeeldingen interpreteren, MRI scan beelden genaamd, heb ik niet voor geleerd en is voor mij nog steeds een ver van mijn bed show. Gelukkig maar. Alleen kan ik niet voorkomen, dat ik wel schrik als ik in plaats van een zwarte vlek, ineens een witte vlek zie op dezelfde plek waar eerst, volgens de arts, de tumor zat. De grootte van het ding is in mijn beleving niet veranderd. Gelukkig kan er gerelativeerd worden. Het is 6 mm kleiner, niet zoveel als gehoopt, en 'het witte'  zou littekenweefsel zijn. Eigenlijk ben ik boos en teleurgesteld. Heeft ze daar die ingrijpende operatie voor moeten krijgen? Heeft ze daar dat hele proces moeten doorstaan? Ik ben ook verdrietig, opstandig over datgene wat mensen op het gebied van ziek zijn moeten doorstaan. Kortom, één emotionele draaikolk.

Uitgesteld afscheid

Met een dubbel gevoel stap ik de draaideur uit! Natuurlijk, de tumor is kleiner. 'Het witte' is zeker beter dan 'het zwarte', maar we zijn er nog niet. Het is nu weer wachten. Wachten op wat de deskundigen op bestralingsgebied gaan zeggen. Wachten op wat dat allemaal brengt. Wachten op het moment, dat we opgelucht kunnen zeggen: ' Yeah, ze hoeft niet meer terug te komen, want ze is gezond verklaart.'

'Lief ziekenhuis' ik kan vandaag dus nog niet voorgoed afscheid van je nemen. Die dag komt wel en dan bouwen we een feestje!

Wil je meer lezen? Kijk dan hieronder voor deel 1 en deel 2.