HET moet kunnen!

Een opnieuw ontmoeten was het met Anita. Ruim 10 jaar geleden liepen we ook een aantal keren samen of in groepsverband. Toen hoorde ik fragmenten vanuit haar leven. Nu in vogelvlucht haar levensverhaal van diep vallen en de toppen beklimmen. Het verhaal van de verschillende verlieservaringen die ze te verwerken kreeg en die haar uiteindelijk de veerkracht brachten om het leven te nemen zoals het komt.

Als een reus

Klein en tenger komt ze over, maar ze is als een ‘reus’ in hoe ze geleerd heeft om al haar verlies ervaringen om te buigen naar kracht. Een paar maanden geleden nog kreeg ze de uitslag betreft haar gezondheid. Gezichtsuitval, gewrichts- en spierklachten, waar geen duidelijke diagnose aan te hangen valt. ‘HET moet kunnen’ is wat haar na 2 weken uit haar slachtofferrol doet opstaan. HET met grote letters, omdat ze niet echt kan beschrijven wat ‘het’ is. Hetgeen wat het dichtste bij komt is volgens Anita ‘de vlam die me zit, om er in dit leven iets van te maken’. Deze vlam is haar ook heilig, want steeds als haar leven op een kruispunt kwam en de vlam dreigde door de situatie te doven, kwam ze in actie.

De weg van verlies

Het was een weg vol verlies die ze stap voor stap moest ontdekken, van jongs af aan. ‘Ik heb altijd moeten vechten’ zegt ze. Een sterk doorzettingsvermogen en de juiste, soms hele moeilijke keuzes maken, heeft een positief resultaat gebracht. Een sterk vermogen om op een veerkrachtige manier om te gaan met welke verlies ervaring dan ook. Vroeg in de pubertijd werd er bij Anita vitiligo geconstateerd, een huidaandoening waarbij het afweersysteem het pigment in lichaamscellen afbreekt. Witte vlekken die alleen met camouflage make-up te verbergen zijn. Een eetstoornis volgde en werd zo rond haar 15e ontdekt. Ze heeft met behulp van begeleiding er mee leren omgaan maar nog steeds blijft deze soms al is het niet vaak meer, nu nog de kop op steken.
Jaren later ging haar relatie met de vader van haar 2 jonge kinderen stuk en ze moest haar eigen pad volgen. De relatie met haar ‘soulmate’ die een aantal jaren daarna er op volgde bleek destructief te worden. Weer koos ze voor zichzelf, want 'de vlam' in haar dreigde gedoofd te worden. Met het voor zichzelf kiezen verloor ze niet alleen haar soulmate, maar ook een ideaal mooi uitziend, gezamenlijk toekomstbeeld, de mooie gezamenlijke plannen. En ging ze van een goed toereikend inkomen naar een minimale huishoudbeurs. Zo stond ze ook weer voor het in haar eentje opvoeden van twee kinderen. 

Vertrouwen

Op de vraag wat zorgde ervoor dat je steeds die keuze voor jezelf kon maken, antwoord ze ‘vertrouwen op datgeen wat ik voelde’. En natuurlijk na elke keuze was er de boosheid, het verdriet, de angst en alles wat er bij een verlies ervaring hoort. Juist de angst voor het idee dat 'de vlam' gedoofd zou worden gaf haar de kracht om verder te gaan. Ze vond gaandeweg, met en zonder begeleiding haar manier om verlies om te buigen. Emoties loslaten en negatief denken ombuigen naar positieve woorden hielpen haar steeds weer op weg. Zo leerde ze ook om hulp te vragen, juist aan die mensen waarvan ze wist, dat alles er mocht zijn. Goede en slechte verhalen, boosheid, verdriet of wat dan ook gedeeld wilde worden. Het luisterende oor van dierbare vrienden, een stukje aandacht gaf haar voldoende steun om het zelf weer op te pakken.

Innerlijk weten

'Het oordeelloze luisterende oor' heeft haar de ruimte gegeven om te rouwen en te helen. Nu biedt ze dit zelf volop aan de mensen die in de biologische tuin hun groenten en fruit komen halen. De tuin die ze samen met haar huidige partner runt, is een groot succes. Niet alleen vanwege dat je halve krop sla kan kopen, of je eieren in je eigen bakje op kunt halen, maar vooral omdat je als bezoeker gezien en gehoord wordt. De weg die Anita liep, door en met alle verlieservaringen, bracht haar dichtbij zichzelf. Het innerlijk weten, haar grote invoelvermogen en de helende energie die door haar heen stroomt zijn haar kwaliteiten die ze pas later in haar leven bewust werd. Nu worden deze gebruikt om een klant of haar naasten te helpen het in het leven gemakkelijker te maken. Om steeds in de dagelijkse gang de verbinding met dat wat er zo sterkt in haar leeft intens te houden, wandelt ze heel veel. Niet alleen de dagelijkse rondjes met hun hondje Dinky, maar ook de bewuste wandelingen om zichzelf weer ‘los te lopen’ als er zaken in haar leven zijn die ‘vast’ zitten. De vlam zal blijven branden, want de overlevingsmantra 'HET moet kunnen' doet nog steeds zijn werk.

Not done

Wat ‘not done’ is volgens Anita, is dat je allerlei opmerkingen krijgt, die op zich goed bedoeld zijn, maar waarbij je je niet echt gehoord en gezien voelt. ‘Je bent beter af zonder hem’ is niet hetgeen wat je wilt horen als je net gescheiden bent.

Leven met een onzichtbare stoornis

Anita schreef een boek, want het 'moest' geschreven worden. Ze kreeg van heel veel mensen reacties, omdat ze zich herkenden. Dankbaar was ze hiervoor en ook hier haalde ze haar kracht uit. Wil je meer lezen over Anita en haar boek bestellen? Kijk dan hier voor meer informatie.

Tips van Anita

• Breng je eigen behoefte in beeld voor je hulp vraagt. Heb je behoefte aan een luisterend oor of juist aan iemand die af en toe een leuke activiteit met je onderneemt.
• Haal de enorme lading van het gevoel af door het te uiten op een manier die bij je past en 'voorhanden' is. Zorg dat de emoties fysiek loskomen. Flink doorstappen tijdens het wandelen, dansen, schilderen, stoep vegen of wat voor jou past. 
• Zoek activiteiten die je uit je denken halen. Dit kunnen dezelfde zijn als bovenstaande activiteiten, maar ook schrijven, muziek luisteren of rustig wandelen kan daarbij helpen.
• Omdenken werkt goed. Bewust worden van je gedachten en ze proberen om te buigen en daarmee te ontkrachten. Dit kan ook heel praktisch zijn. Wat kan ik nu wel? En dat dan ook direct gaan doen. Het geeft een goed gevoel en dus ook weer energie/kracht om van daaruit verder te gaan.
• Elke dag 3 dingen opschrijven die 'goed' zijn. Dat kan best lastig zijn als je in de negatieve 'spiraal' zit van 'alles zit tegen'. Juist door het opschrijven zoek je (on)bewust naar positieve dingen. Het kan heel klein zijn zoals 'Ik zag de eerst groene knopjes in de struik of 'de aardappelen zijn niet aangebrand' of 'de poes gaf me kopjes'. Het geeft je een goed en positiever gevoel. 

Ben je geraakt door het verhaal van Anita? Herken je wellicht ook soorgelijke verlieservaringen en wil je hier iets mee doen?  Kijk dan hier voor de gratis download!