Categorieën: Acceptatie, Kinderen, Rouw, Veerkracht, Verlies

Zes jaar later verteld Deborah haar verhaal. Niet dat ze dit niet eerder vertelde, want 'erover praten' was van begin af aan haar overlevingsmodus. Deborah en Dylan werden voor het eerst ouders en keken uit naar de geboorte van hun tweeling.

Na 24,5 week zwangerschap werden Eline en Noa te vroeg geboren. Ze kwamen op dat moment in een rollercoaster. Twee kindjes met de nodige zorgen als prematuur. Als snel bleek dat Noa niet voldoende zuurstof binnen kreeg en uiteindelijk niet zelfstandig kon ademen. Na een second opinion, omdat de eerste diagnose te beangstigend was, moesten ze de keuze maken om Noa los te koppelen van alle levensreddende apparatuur. Heel dichtbij haar papa en mama mocht ze naar de andere wereld terug. De tweestrijd, een groot verdriet, maar tegelijkertijd tevens de blijdschap omdat Eline, ondanks alle zorgen die ze over haar hadden, nog bij hun was. 

Afscheid nemen

'Onze eigen weg volgen in het afscheid van Noa, was belangrijk en tegelijkertijd niet gemakkelijk' verteld Deborah. 'Zo kozen wij ervoor om de uitvaart na 4 maanden met z'n drieën te doen, Dylan, Eline en ik. Mensen om ons heen vonden dit lastig'. Met de uitgebreide begeleiding van het verplegend personeel konden ze na het overlijden stap voor stap de zaken regelen, die geregeld moesten worden. Noa voor de eerste keer was, aankleden en in haar kleine kistje.  Een belangrijke stap was tevens de herdenkingsbijeenkomst in het mortuarium van het ziekenhuis, zodat familie en vrienden kennis konden maken met Noa, het zusje van Eline. Met deze onbewuste vooruitziende blik heeft mede daardoor, nu 6 jaar later Noa r haar plek in hun leven gekregen. Op de verjaardag van Eline wordt tegelijkertijd de geboortedag van Noa gevierd. Wij hebben 3 kinderen, Eline, Noa en Linde ook al is Noa niet fysiek aanwezig! 

 

Eigenwijs zijn

In alles volgde ze hun eigen weg en gelukkig konden ze als ouders elkaar daar in vinden. Elke beslissing die genomen moest worden, hoe moeilijk ook, lag heel dicht bij hun zelf. 'Ik heb nergens geen spijt van als ik terug kijk op die periode.' Zo kozen ze er ook voor om na 1,5 jaar te stoppen met de ziekenhuis bezoeken en onderzoeken met Eline. Op hun eigen wijze gingen ze verder en met Eline gaat het uitstekend. Na 3 jaar werd Deborah weer zwanger. Met de 24,5 weken zwangerschap in zicht, die als een donkere wolk boven haar hing nam ze een besluit. 'Ik vond het moeilijk om te doen, maar ik voelde dat het moest'. Met 24,5 weken hadden ze afspraak met de kinderarts die hen bij de bevalling van Eline en Noa begeleid had. Ze kregen een rondleiding en zagen weer de verloskamer, de couveuse afdeling en de kraamafdeling waar Deborah gelegen had. 'We spraken met een man op de Neonatelogy die net veel te vroeg geboren kindje had gekregen. Ik keek in zijn ogen en toen zag ik met terugwerkende kracht hoe ik die jaren daarvoor ook zó in de overleefstand had gestaan.'  

Uitlaatklep

'Van begin af aan moest ik praten over wat er met me gebeurde en dat was soms moeilijk, want na een tijdje verwachten iedereen dat je toch verder gaat met je leven. Natuurlijk doe je dat ook, juist ook vanwege Eline maar desondanks was de rouw de eerste periode zo allesomvattend.' Deborah kon haar emoties goed de ruimte geven en dankzij professionele begeleiding werd ze bevestigd in haar manier van rouwen. Bovendien was het niet noodzakelijk om het verlies en het overlijden van Noa te verwerken, maar ook de stressvolle periode rond de zorg voor Eline. Het steeds maar weer schakelen tussen dood en leven was ontzettend heftig en kostte veel energie 'Ik was in die periode zo met mezelf bezig, dat ik pas later besefte hoe moeilijk het voor de opa's en oma's geweest moest zijn.' Deborah kreeg volop de ruimte van haar werkgever om de tijd te nemen voor de verwerking en haar eigen emotionele herstel in deze uitzonderlijke situatie. Pas na geruime tijd kon ze weer langzaamaan opbouwen en re-integreren in haar werk. Ze nam de ruimte voor rouwen, omdat het niet anders kon. 'Deze gebeurtenis heeft mij letterlijk 'opengebroken'. Het leven is veel intenser geworden.' Minder oordelend en dankbaarheid en genieten zijn woorden die voor haar een diepere betekenis en uitwerking in de dagelijkse praktijk hebben gekregen.  

Steun

'Waar kan ik je mee helpen, was een vraag waar ik niets mee kon. Ik was een 'open zenuw' en waar zou ik mee geholpen zijn? Ik wist het niet. Ik was de personificatie van verdriet. Het is een heel ingewikkeld proces om te moeten rouwen én voor een baby te zorgen. Al was ik dolgelukkig en dankbaar voor het feit dat Eline bij ons was, ik kon de pijn en het verdriet van Noa die er niet bij was niet negeren en dat slokte me soms helemaal op.'. De ruimte krijgen om te rouwen was voor mij heel belangrijk. Ik heb wat gehuild en dat was lastig voor veel mensen. Steun was er zeker, maar niet altijd op de manier zoals ik nodig had. 'Het zat juist vaak in kleine dingen, het simpelweg in contact blijven.' Elke week een kaartje in de bus van een vriendin die verder weg woont of de opmerking van een andere vriendin, die aangaf dat ze er altijd over mocht praten al zou dit 30 jaar lang elke dag zijn, het gaf haar de rust die ze nodig had.

Vertrouwen

Hun leven is weer op de rit, al was het de eerste jaren een rollercoaster van emoties. Door de omstandigheden en de verschillen in rouwen tussen Deborah en Dylan heeft de relatie flink wat moeten doorstaan. ‘Uiteindelijk komen we er samen wel uit, door veel te praten maar ook door elkaar soms ook bewust te laten. Ieder met zijn eigen pad.’ 

Tips van Deborah

  • Als je iemand wilt helpen, stel dan gesloten vragen. 'Zal ik morgen een pan soep brengen?' is beter dan 'Wil je dat ik soep voor je maak en welke heb je dan het liefst?'. 
  • Geef altijd ruimte aan het rouwproces. 
  • Vraag waar diegene behoefte aan heeft.
  • Blijf in contact. Als 'praten over' niet lukt zijn er nog genoeg mogelijkheden om in contact te blijven. Een kaartje, een bloemetje, een apje of wat jouw manier ook is.