Categorieën: Acceptatie, Emoties, Familie, Kinderen, Spanning

 

Lief ziekenhuis

Winter 2016/2017

Daar zijn we dan in Zwitserland, Villigen om precies te zijn. Een plaats in de 'middle of nowhere', die in mijn beleving zelfs geheimzinnig en sciencefictionachtig overkwam. Het gevoel bekruipt me dat ik in de Xfiles (sience fiction serie op TV) terecht ben gekomen. Stalen gebouwen met geluiden die we niet kennen. Op de deuren van de gebouwen waar we langs lopen, het gele symbool wat stralingsgevaar aangeeft.

Het scenario wat onze dochter in Nederland te horen kreeg, bestraling met risico's op allerlei complicaties in gezichtsvernogen, gehoor en hormoonaansturing, vroeg om bewuste keuzes. Na onderzoek naar andere oplossingen bleek de protonen behandeling in Zwitserland de beste. Deze bestraling met minder risico's maakte het iets gemakkelijker om voor deze weg te kiezen. Twee maanden word ze op de weekenden na, dagelijks het bestralingsapparaat in gereden dat er voor moet zorgen dat groeien van de tumor voorkomen word. Ze woont voor 2 maanden in de buurt van het behandel cetrum. Met het gezin, hulp van familie en vrienden zorgen we ervoor dat ze er niet alleen hoeft te zijn. 

Gelijkenis

Nee, het is geen ziekenhuis, zoals we ze hier kennen. Het is een gebouw tussen fabriekshallen en labaratoria. Geen echt ziekenhuis dus, want er is geen dag en nacht verpleging. De mensen, van piepjong tot stokoud, die er komen zijn wel en vaak ernstig ziek. Ze rijden echter elke dag naar huis, een hotel of appartement in de regio, want hun thuisland is vaak elders in Europa. Het personeel bestaand uit verschillende nationaliteiten is vriendelijk en zorgzaam. De overlap van wachttijden is minimaal, zodat je niet vaak met anderen in de wachtkamer zit. Toch heeft deze plek natuurlijk heel veel gemeen met dat andere ziekenhuis vlakbij huis. Ook hier hoor en zie ik de zorgen en vertwijfeling van mensen die binnen komen. Voor zichzelf, hun partner of hun kind. 

Levensreddend

De ruim twee weken dat ik met haar mee ging naar deze plek en in de wachtkamer zit, moet ik goed bij mezelf blijven. En me ook soms afsluiten met een sudoko of spelletje op mijn telefoon. En steeds weer realiseren dat we hier zijn voor de allerbeste behandeling die voor haar mogelijk is. Eentje die zo min mogelijk gezond weefsel kapot maakt en er voor gaat zorgen dat ze weer gezond door het leven gaat. 

Geen ziekenhuis op de manier die we gewend zijn dus, maar wel met dezelfde doelstelling: Levensreddend en gezondmakend bezig zijn. Dankjewel lief ziekenhuis!